A artrose do xeonllo ou gonartrose é unha enfermidade crónica e progresivamente progresiva que a miúdo causa discapacidade. Polo momento, a gonartrose ocupa unha das posicións de liderado en canto a frecuencia de aparición entre todas as artrose. Na maioría das veces, este proceso patolóxico encóntrano persoas de mediana idade e anciáns, principalmente representantes femininas.
Información xeral e clasificación
A artrose da articulación do xeonllo é unha enfermidade caracterizada por un dano dexenerativo-distrófico progresivo no tecido da cartilaxe e, posteriormente, noutras estruturas da zona da articulación do xeonllo. Como xa dixemos, é a cartilaxe a que cambia principalmente nesta enfermidade. Non obstante, os cambios patolóxicos esténdense á membrana sinovial, á cápsula articular, ósos e ligamentos adxacentes.
Como mostran as estatísticas, a artrose da articulación do xeonllo ocorre en aproximadamente o 13 por cento das persoas maiores de corenta e cinco anos. Aproximadamente o 15 por cento das persoas que sufriron unha lesión nas articulacións do xeonllo enfróntanse posteriormente a esta enfermidade. Máis do 60 por cento dos pacientes indican unha diminución da calidade de vida debido á presenza desta patoloxía. A taxa de discapacidade oscila entre o 10 e o 21 por cento.
En 2011, un equipo de científicos analizou o tratamento de 300 pacientes ambulatorios con artrose de xeonllo. Ao mesmo tempo, comprobouse que entre as persoas que solicitan asistencia médica, as mulleres predominan 2, 3 veces. A idade media dos pacientes foi de 51 anos. Foi posible identificar a patoloxía concomitante no 27, 3 por cento dos pacientes. Os homes que solicitaron por primeira vez tiveron unha duración menor da enfermidade e unha gravidade menor da artrose que as mulleres representantes.
Como xa dixemos, a artrose da articulación do xeonllo, que non foi tratada, leva moitas veces á discapacidade dunha persoa enferma. Isto débese ao feito de que nas últimas fases da enfermidade a articulación está deformada, limitando así a súa actividade motora. Faise difícil para o paciente moverse, vese obrigado a usar elementos auxiliares, por exemplo, muletas.
A artrose da articulación do xeonllo divídese en dúas formas: primaria e secundaria. A forma primaria desenvólvese cando os cambios no tecido da cartilaxe da articulación non foron precedidos por un trauma. Segundo as estatísticas, representa aproximadamente o 38 por cento. A forma secundaria ten lugar se hai antecedentes de traumatismos, patoloxías inflamatorias, etc.
Ademais, hai tres graos de gravidade dun proceso patolóxico deste tipo. No primeiro grao, as manifestacións clínicas teñen un grao mínimo de gravidade, non hai deformidades. O segundo grao caracterízase por un aumento dos síntomas, unha limitación moderada do movemento na articulación. No terceiro grao, determínase unha deformación notable da articulación.
Razóns para o desenvolvemento da artrose da articulación do xeonllo
A principal causa de artrose da articulación do xeonllo é a lesión. Na maioría das veces, a formación de cambios patolóxicos na articulación leva de tres a cinco anos desde o momento da lesión, pero ás veces tamén se observa un desenvolvemento anterior da artrose. Outra causa común é o aumento do estrés na articulación. As persoas con sobrepeso teñen unha sobrecarga da articulación do xeonllo en risco.
O risco de desenvolver artrose con artrite previa, trastornos metabólicos e predisposición xenética aumenta significativamente.
Síntomas de artrose da articulación do xeonllo
Os síntomas desta enfermidade aumentan gradualmente. Ao principio, unha persoa presta atención á dor leve nas articulacións, que aumenta durante o esforzo físico. Un signo clínico característico é a aparición de dor durante os primeiros movementos despois dunha longa posición sentada.
Ás veces, na zona da articulación, determínase un lixeiro inchazo, pero a maioría das veces non hai signos externos da enfermidade.
A artrose da articulación do xeonllo, que non se trata, segue progresando. Co segundo grao, a dor faise máis intensa, aparece incluso con pouco esforzo físico. O síndrome da dor desaparece en repouso, pero cando comezan os movementos, volve de novo. No futuro, o rango de movemento na articulación é limitado, ás veces nótase un crujido duro.
No terceiro grao, a dor faise case constante, ás veces ocorre incluso de noite. Unha persoa enferma non pode dobrar nin endereitar completamente a perna, atopándose unha deformación externa da articulación. A marcha do paciente faise inestable; en casos graves, só pode moverse con apoio.
Principios para o diagnóstico de artrose
Como regra xeral, a artrose da articulación do xeonllo non causa ningunha dificultade en termos de diagnóstico. O plan de exame inclúe un exame externo e un exame de raios X. Polo momento, a radiografía é o principal método de diagnóstico desta enfermidade. Non obstante, cabe destacar que nas fases iniciais poden estar ausentes os signos radiolóxicos, pero isto non exclúe o diagnóstico. Se é necesario un estudo máis detallado, ademais da radiografía, úsanse tomografía computarizada ou resonancia magnética.
Artrose de xeonllo: tratamento e prevención
Con dano dexenerativo-distrófico na articulación, o tratamento pode ser conservador e cirúrxico. Cabe destacar que a eficacia da terapia dependerá directamente do tempo que se iniciou. Dos medicamentos, úsanse antiinflamatorios non esteroides e condroprotectores. Ás veces faise necesario levar a cabo unha administración intraarticular de glicocorticosteroides. O plan de tratamento compleméntase con fisioterapia e exercicios terapéuticos.
Non obstante, coa artrose avanzada da articulación do xeonllo, o tratamento lévase a cabo mediante métodos cirúrxicos. Na maioría das veces utilízase a artroplastia articular, seguida de medidas de rehabilitación.
En 2013, os científicos publicaron un artigo que ofrece datos sobre o estudo da calidade de vida de pacientes sometidos a artroplastia de xeonllo en comparación coa calidade de vida de pacientes que reciben terapia conservadora para a gonartrose. Realizáronse enquisas, durante as cales resultou que tres meses despois da endoprótesis, a calidade de vida das persoas era maior que só coa terapia conservadora.
O principal método de prevención é evitar lesións e un esforzo físico excesivo na articulación do xeonllo.